یافاطمه زهرا

ای صبا از یار نیکو منظر و جانم بگو

از گل رویش بگو از یار رخشانم بگو

ای صبا برگوی از حسن و جمال بی مثال

از جمال بی مثال جان جانانم بگو

آر از طرف چمن باری نسیمی یک نفس

از نگارم گوی و از تخت سلیمانم بگو

پای تا سر بنده وار استاده ام رسم ادب

از شهنشاه جهان دستور و فرمانم بگو

طالب لعل لبش گشتم که مستی ها کنم

یک خبر از مست مست و جمع مستانم بگو

ای صبا خوش بوی از یار و نگار آورده ای

از صفای بیمثال باغ و بستانم بگو

از لب لعل نگارم یک حدیث ناب گو

از نگار شهد گوی و شکر افشانم بگو

منتی بر من گذار و یار را پیغام ده

از من سر تا بپا تقصیر و پر نقصان گو

گو چسان سختی و محنت برده صبر و طاقتم

از جفای روزگار و سختی دوران بگو

از فراق روی او من مبتلا گشتم بگو

شهد و شیرینی ندارد شکر اندر جان بگو

بی رخ نورانیش ماندم در این شبهای تار

غرق تاریکی شدم جا مانده در عصیان بگو

لیک با فوج گناهان و همه تقصیر خود

آمدم تا باشم از خیل هواداران بگو

جان بکف بر درگهش بسیار باشد لیک من

آستانش سر نهادم تا شوم قربان بگو

ای صبا ما را رهین لطف او بنموده ای

جملگی مسکین درگاهیم و ما مهمان بگو

گو که بر درگاه او آورده ام عذر گناه

عبد زهرا را ببخشاید بر این عصیان بگو