با یا فاطمه شروع کردم چرا اهل البیت خود فرمودند (نحن اسماءالله)فاطمه اسم خداست. این وبلاگ را برای شعرهایم اختصاص داده ام امیدوارم در روزی که هیچ کس به فکر کسی دیگر نیست فاطمه سلام الله علیها دستم را بگیرد و از هول عظیم نجاتم دهد در راستای این آرزو تا عمر دارم به یاری حق نام او را فریاد خواهم زد امید که مرا به عنوان کوچکترین عبد درگاهشان بپذیرند.انشاالله.این قطعه شعر که آخرین سروده ام است را به درگاه مادر خلقت تقدیم می دارم باشد که این ران ملخ در درگاهشان مقبول افتد.انشاالله.
پیش آی تا گویم دلا
از واژه عشق و بلا
شب بود و من در میزدم
می گفتم آخر آمدم
آهسته می کوبم به در
تا آید از آنسو خبر
در می زنم در باز کن
یک جلوه بر من ناز کن
زان سوی در آمد خبر
بنموده مولایت نظر
سر را زپا نشناختم
بر درگهش سر باختم
بوسیدم آن خاک درش
سر را نهادم در برش
بنشستم آنجا باادب
سر تا بپا در تاب و تب
محو رخ نیکوی او
حیران عطر و بوی او
دستی کشیدش بر سرم
گفتا درون آ در حرم
داخل شو و احرام کن
اندر ادب ابرام کن
امشب چرا در میزنی
زین سان چرا پر میزنی
گر حاجتی داری بگوی
درمان دردت را بجوی
آن خسرو خوبان نگر
هم درد و هم درمان نگر
او که یدالله است و بس
در جان ما همچون نفس
بنمود بر جانم نظر
از رحمتش دستی بسر
ارام بنمودش مرا
سالار و میر هر سرا
گفتم مرا راهی نما
از معنی عشق و بلا
مولای من لبها گشود
او در فشانیها نمود
گویم زعشق و از بلا
با گوش جان بشنو دلا
